W roku szkolnym 2023/2024
Poradnia
przyjmuje w godzinach:
Poniedziałek 8.00 – 18.00
Wtorek 8.00 – 18.00
Środa 8.00 – 18.00
Czwartek 8.00 – 16.00
Piątek 8.00 – 15.00
PROCEDURY PRZYJMOWANIA PACJENTÓW
W CZASIE PANDEMII Sars-CoV-2
- Wszystkie osoby powyżej 4 roku życia przebywające na terenie poradni powinny zakrywać usta i nos przy pomocy odzieży lub jej części, maski, maseczki albo kasku ochronnego.
- Pacjenci powinni zgłaszać się do poradni punktualnie i są przyjmowani w odstępach czasowych co 15 minut, aby zapobiec ich spotykaniu się w poczekalni.
- Pacjenci przed wejściem na teren poradni będą zobowiązani do zdezynfekowania rąk płynem do dezynfekcji.
- Dzieci i osoby niepełnoletnie zgłaszają się do poradni wyłącznie z jednym z rodziców, którzy przebywają w miejscu wyznaczonym przez pracownika poradni.
- Przed badaniem w poradni rodzic bądź prawny opiekun dziecka podpisuje oświadczenie, z którego wynika, że nie jest chory, ani nie miał kontaktu z osobą chorą bądź w kwarantannie.
- Osoby, które były narażone na ryzyko zakażenia nie będą przyjmowane w poradni.
- Po zakończeniu wizyty pracownik towarzyszy klientom w opuszczeniu poradni.
- Pacjenci zgłaszają się na badanie z własnymi przyborami do pisania, chusteczkami higienicznymi oraz z napojem umieszczonym w naczyniu umożliwiającym jego bezpośrednie wypicie. Możliwe jest korzystanie z jednorazowych długopisów i ołówków. Przedmioty te będą zdezynfekowane po wizycie osoby.
- Przed przystąpieniem do badań pracownicy dezynfekują ręce. Pracownicy będą mieli kontakt z klientami poradni w maseczkach, bądź przyłbicach. Badanie będzie się odbywać za szklanymi osłonami. Prosimy o przygotowanie małych dzieci na kontakt z tak ubranymi osobami.
Zalecenia dla pracowników
- Przed rozpoczęciem pracy, tuż po przyjściu do poradni obowiązkowo należy umyć ręce wodą z mydłem.
- Dezynfekcja stanowiska pracy powinna być wykonana po każdym kliencie (wszystkich przedmiotów, z którymi klient miał kontakt w trakcie spotkania) dezynfekcję powinna przeprowadzać każda osoba na swoim stanowisku pracy.
- Przed przyjęciem następnego klienta należy przez 30 minut dokładnie wywietrzyć pomieszczenie.
- Pracownicy zobowiązani są nosić osłonę nosa i ust, ewentualnie przyłbicę oraz każdorazowo (po obsłużeniu każdego klienta) myć starannie ręce wodą z mydłem zgodnie z instrukcją znajdującą się przy umywalce i dezynfekować.
- Należy zachować bezpieczną odległość od rozmówcy i współpracowników (rekomendowane są 2 metry).
- Podczas kaszlu i kichania zakryć usta i nos zgiętym łokciem lub chusteczką – jak najszybciej wyrzucić chusteczkę do zamkniętego kosza i umyć ręce. Starać się nie dotykać dłońmi okolic twarzy, zwłaszcza ust, nosa i oczu.
- Dołożyć wszelkich starań, aby stanowiska pracy były czyste i higieniczne, szczególnie po zakończonym dniu pracy. Należy pamiętać o dezynfekcji powierzchni dotykowych jak słuchawka telefonu, klawiatura i myszka, włączniki świateł czy biurka.
- Regularnie (kilka razy w ciągu dnia) czyścić powierzchnie wspólne, z którymi stykają się klienci, np. klamki drzwi wejściowych, poręcze, blaty, oparcia krzeseł.
- Unikać dojazdów do pracy środkami komunikacji publicznej, jeżeli istnieje taka możliwość.
- Wg pozyskanych przez nas informacji dotyczących długości przeżywalności wirusa Sars-CoV-2 znalezionych na stronach Internetu jako wytyczne WHO oraz innych specjalistów z dziedziny wirusologii przyjmujemy, że wirus może przeżywać na papierze do 24h. W związku z tym testy specjalistyczne zawierające elementy papierowe mogą być ponownie użyte po upływie co najmniej 24 godz.
- Pracownicy mogą na bieżąco uzupełniać informacje na Stronie Głównego Inspektora Sanitarnego oraz poniższych stronach:
- https://gis.gov.pl/zdrowie/zasady-prawidlowego-mycia-rak/
- https://gis.gov.pl/aktualnosci/jak-skutecznie-dezynfekowac-rece/
- https://gis.gov.pl/aktualnosci/jak-prawidlowo-nalozyc-i-zdjac-maseczke/
- https://gis.gov.pl/aktualnosci/koronawirus-jak-prawidlowo-nalozyc-i-zdjac-rekawice/
Jak rozmawiać z dziećmi w wieku przedszkolnym o koronawirusie.
Psycholog Manuela Molina Cruz opracowała dla dzieci przystępny poradnik na temat „Jak rozmawiać z dziećmi” jest on dostępny na stronie internetowej https://www.medexpress.pl
Po wejściu na stronę należy wpisać „Poradnik dla dzieci o koronawirusie” i wejść w „Polską wersję” poradnika.
Można też w wyszukiwarce Google wpisać: Jak rozmawiać z dziećmi o koronawirusie Manuela Molina Cruz.
Te informacje są wystarczające dla dzieci w wieku przedszkolnym, aby wiedziały co się wokół nich dzieje. Ważne jest również, aby dzieci nie były „karmione” informacjami podawanymi dla dorosłych w formie wszelkich telewizyjnych wiadomości.
Dzieci powinny wiedzieć, że mimo, iż jest to problem to przy nich jest dorosły, który je chroni i wie co ma robić w sytuacji zagrożenia.
Pamiętajmy, że spokojny rodzic to również spokojne dziecko.
CHROŃMY NASZE DZIECI NIE WYCHODŹMY Z NIMI Z DOMU.
Jak rozmawiać z dziećmi w młodszym wieku szkolnym o koronawirusie.
Sytuacja w jakiej znaleźliśmy się wszyscy w ostatnim czasie wzbudza strach, niepokój, czasem złość i panikę, a także podekscytowanie i ciekawość. Pandemia koronawirusa zmienia nasze życie każdego dnia. To co robiliśmy do tej pory nie wygląda już tak samo, porządek i schemat działania został zaburzony.
Wszyscy różnimy się od siebie i nasze dzieci również. Są takie, które w obecnej sytuacji cieszą się, bo przecież nie trzeba chodzić do szkoły i mogą robić różne ciekawe rzeczy. Są też dzieci, które z dużym niepokojem i lękiem dopytują dorosłych o to co się dzieje. Niektóre z nich nawet nie chcą słuchać o tym co się dzieje i proszą o wyłączenie telewizora jak tylko słyszą słowo „koronawirus”. Wszystkie te dzieci niezależnie od tego jak widza tą sytuację odczuwają nieprzyjemne emocje. Jak więc z nimi rozmawiać? Oto kilka wskazówek:
* Przyjrzyjmy się sobie. W jaki sposób my-dorośli odnajdujemy się w owej sytuacji, co odczuwamy i dlaczego. Zastanówmy się co nam pomaga, a co wprowadza nas w wir lękowych myśli. Taka wewnętrzna wędrówka otworzy nam oczy na to jak radzimy sobie ze stresem i czego mogą nauczyć się od nas nasze dzieci.
*Rozmawiajmy z naszymi dziećmi. Gdy już przygotujemy sobie kilka faktów i będziemy czuli się spokojni i opanowani pozwólmy dzieciom na zadawanie pytań. Mówmy prawdę i odpowiadajmy dokładnie na pytania dzieci, nie wyprzedzając faktów np. „Nie wiem ile to będzie trwało”, „Lekarze cały czas pracują nad szczepionką aby było jak najmniej chorych”, „Po to ograniczamy kontakt z innymi abyśmy nie zachorowali”. A jeśli nie znamy odpowiedzi na pytanie dzieci również szczerze o tym powiedzmy. Cieszmy się że dzieci poszukują odpowiedzi i nie bójmy się swojej niewiedzy, bo to buduje zaufanie.
* Rozmawiajmy o naszych emocjach. Opowiadajmy sobie co to są emocje i jak sobie z nimi radzimy. Mówmy o naszych przeżyciach i rozwiązaniach np. „Czuję lęk gdy……”, „Wtedy pomaga mi…..”. Zastanówmy się co możemy wspólnie robić aby zachować dobry nastrój, czy wszystkim nam pomaga zabawa, czy może ktoś potrzebuje samotności?
Dzieci są bardzo kreatywne, często najłatwiej wyrazić im coś poprzez rysunek. Narysujcie wspólnie „potworki strachu” i zastanówcie się co w nich jest przydatnego i fajnego. Może okaże się że strach jest nam potrzebny?
* Uczmy się wspólnie zdrowych nawyków. Pokażmy jak myć ręce, zasłaniać usta, dbać o wypoczynek, dobry sen i nastrój. Rozmawiajmy jakie czynności są prozdrowotne, jak ważne jest przytulanie i wspólne spędzanie czasu. Rozmawiajmy o zagrożeniach i dajmy dzieciom rozwiązania jak sobie z nimi radzić.
Jak rozmawiać z dziećmi w starszym wieku szkolnym o koronawirusie.
Pomoc psychologiczno-pedagogiczna w obliczu epidemii.
Informacje, które przytaczamy poniżej mogą pomóc w rozmowie z młodzieżą w tym trudnym czasie epidemii i wpływać na obniżanie poziomu lęku, stresu i wypracować metody wsparcia, wzmacniania młodych ludzi do odpowiedzialnych zachowań.
Jak rozmawiać z młodzieżą o koronawirusie?
Obserwujmy – siebie i nasze dzieci. Nie tylko pod kątem infekcji, ale i tego, jak emocjonalnie radzimy sobie z zastaną rzeczywistością. Jakie jest nasze dziecko? Jak reaguje na tę sytuację, jak reaguje na nas? Czy dopytuje? Czy unika rozmów? Czy sądzi, że musi nas chronić i robi dobrą minę do złej gry? Czy może (przynajmniej na razie) wygląda na to, że sytuacja go nie przeciąża ? A jak my się zachowujemy? Czy epidemia, zagrożenie jest stale obecne w naszych rozmowach? Czy nieustannie sprawdzam wiadomości? Czy może unikamy tematu i nie chcemy o tym rozmawiać? Jak nasza postawa działa na syna czy córkę?
Bądźmy gotowi do rozmowy – przygotujmy sobie zestaw 3-4 rzetelnych faktów, opartych o wiarygodne źródła, którymi możemy się podzielić z naszym młodzieńcem. Czasem trzeba będzie powtórzyć je wielokrotnie – młodzi ludzie lubią upewniać się, że nie „ściemniamy” i wiemy, co mówimy
Nie warto przekazywać dzieciom niesprawdzonych treści, niezliczonych supertajnych informacji, czy dramatycznych nowin (np. „Jest kolejna ofiara!”). Bądźmy w tych rozmowach spokojni, opanowani i rzeczowi. Jeśli sami jesteśmy kłębkiem nerwów i mimo szczerych chęci nie udaje się nam zachować spokoju, zastanówmy się, kto z naszego otoczenia mógłby taką rozmowę przeprowadzić?
Rozmawiajmy o tym, jak radzić sobie z lękiem – opowiedzmy dzieciom jakie zachowania podejmujemy, żeby trudne myśli niepodzielnie nie zapanowały w naszej głowie (czytanie książek, oglądanie komedii, gry). Pytajmy, co im pomaga?
Sprawdzimy też, czego potrzebują w tej sytuacji. Zastanówmy się, co możemy wspólnie zrobić, aby zachować dobry nastrój.
Jeśli młoda osoba potrzebuje to dajmy jej czas na płacz, złość i inne trudne emocje.
Wskazujmy na czasowość pewnych ograniczeń czy rozwiązań – szczególnie dla nastolatków, obecna sytuacja jest bardzo trudna. Mogą mieć poczucie zamachu na ich podstawowe prawa i ograniczanie wolności. Rozmawiajmy z nimi o tym. Pokazujmy terminowość tych rozwiązań i to, czemu one mają służyć.
Bądźmy odpowiedzialni – ta sytuacja może być świetną lekcją empatii, wrażliwości i właśnie odpowiedzialności za wspólnotę: rodzinną, klasową czy sąsiedzką. Ważnym jest uzmysłowienie dziecku wspólnych ograniczeń i wymagań oraz odpowiedzialności zbiorowej związanej z tym, że nasze zachowania przekładają się bezpośrednio na rozprzestrzenianie wirusa, a więc na życie i zdrowie innych ludzi. Kiedy rozmawiamy o rzeczach trudnych, ulegamy emocjom, a przyłapuje nas na tym młody człowiek i zadaje pytanie, co się stało? Nie ucinajmy rozmów i nie twórzmy tajemnic, bo to jest pożywką do karmienia lęków. Ochłońmy i nawet jeśli nie od razu, to wyjaśnijmy dziecku, co się stało, czego było świadkiem. Powiedzmy o naszych uczuciach i sposobach rozładowania napięć emocjonalnych i o zachowaniach, które musimy czasem podjąć wbrew chęciom, ale zgodnie z odpowiedzialnością.
Zadbajmy o potrzeby naszej młodzieży – nasi podopieczni, podobnie jak dorośli, potrzebują rozmowy z bliskimi koleżankami czy kolegami. Zadbajmy o to. Pamiętajmy o nowych technologiach – to dobry moment, żeby z nich korzystać.
Uczmy się razem zdrowych nawyków, bądźmy wzorem do naśladowania. Pokażmy, jak myć ręce, jak zasłaniać usta, jak dbać o wypoczynek, odpowiedni sen i dobry nastrój. Rozmawiajmy o tym, co trudne, o zagrożeniach i co z nimi robić.
Przerwy w śledzeniu informacji o pandemii, podejmowanie przyjemnych aktywności, próby zachowania codziennej rutyny – to niektóre ze sposobów radzenia sobie ze stresem. W tym celu powinniśmy robić sobie przerwy od oglądania, czytania czy słuchania nowych informacji na temat pandemii w mediach, również społecznościowych. Ciągłe skupianie się tym problemie może nasilać niepokój.
Przyjmowanie stron przez Dyrektora Poradni po wcześniejszym umówieniu się (osobiście lub telefonicznie).
Informacje na temat kształcenia specjalnego, wczesnego wspomagania rozwoju oraz nauczania indywidualnego znajdą Państwo w zakładce: OPRACOWANIA.